Na wystawie stałej miłośnicy twórczości autora Quo vadis odkryją niejeden ciekawy, być może mało znany wątek (np. o napisanych przez pisarza 15 tys. listów), interesująca jest wystawa czasowa „Konterfekty z XIX wieku, czyli belle époque według Sienkiewicza” (potrwa do końca października).

Jak w Rodzinie Połanieckich

Wystawa prezentuje charakterystyczne, ale nie zawsze oczywiste aspekty życia towarzyskiego z przełomu XIX i XX wieku. Opowiada o ówczesnej modzie (są ubrania na różne pory dnia, wachlarze, urocze damskie kołnierzyki z koronki) i o tym, w jaki sposób dbano o urodę (flakony po perfumach), gdzie najchętniej spędzano czas wolny, dokąd i w jakich celach podróżowano (walizki, w tym na obrazy, kufry), a także o rosnącej roli sportu jako formie wypoczynku i sposobu na poprawę zdrowia – są m.in. przyrząd do ćwiczeń siłowych czy zestaw do gry w tenisa.

Na ekspozycji czasowej zaprezentowano obiekty z trzynastu muzeów. Są to dzieła malarskie, stroje wraz z dodatkami, przedmioty użytkowe, akcesoria podróżnicze oraz sprzęt sportowy, w tym tradycyjny bicykl i, jako ciekawostka, rower służący do jazdy po lodzie.

Przedmioty, które lubił Sienkiewicz

Te odnajdziemy na wystawie stałej. Ozdobą salonu pozostają meble i obrazy, a sam gospodarz patrzy na zwiedzających ze znanego, dzięki wielu reprodukcjom, portretu, na którym malarz Kazimierz Pochwalski uwiecznił pisarza oraz jego ukochaną pierwszą żonę – Marię z Szetkiewiczów. W jadalni poza meblami warto zwrócić uwagę na zegar przypominający kształtem kapliczkę zakopiańską, zaprojektowany przez Stanisława Witkiewicza (na grawerowanej tarczy zamiast cyfr mamy pierwszą literę imienia i nazwisko pisarza) oraz na cenną (i sugestywną) kolekcję portretów bohaterów Trylogii namalowanych przez Piotra Stachiewicza. Po zwiedzeniu palarni i sypialni odkryjemy stosunkowo nową interaktywną wystawę na piętrze, o charakterze biograficzno-literackim, prezentującą różne ważne wątki z życia pisarza, jak obchody jubileuszu 25-lecia pracy literackiej, którego centralnym punktem było ofiarowanie Henrykowi Sienkiewiczowi majątku Oblęgorek pod Kielcami. Kolejne motywy wystawiennicze to muzealna narracja o światowej, wręcz zawrotnej sławie Sienkiewicza, działalność pozaliteracka noblisty, pamiątki z licznych podróży i dokumentacja łowieckiej pasji.

Teatralna wręcz scenografia została wykorzystana do przedstawienia narodowego pożegnania Sienkiewicza, czyli dwóch jego pogrzebów – tego w Vevey, który miał miejsce w 1916 r. tuż po śmierci pisarza, i tego, który odbył się już w niepodległej Polsce w październiku 1924 r. Uroczystości sprowadzenia zwłok ze Szwajcarii, trwające cały tydzień, stały się wówczas ogólnonarodową manifestacją jedności. Unikatowe zdjęcia i dokumenty tworzą niepowtarzalny charakter tej części ekspozycji.

Bezpośrednią okazją do obdarowania pisarza Oblęgorkiem stał się obchodzony w 1900 r. jubileusz jego pracy literackiej. Głównym powodem tak niezwykłego gestu Polaków była wdzięczność i wielkie uznanie dla Sienkiewicza za jego bogatą twórczość i jej patriotyczny wydźwięk, podtrzymujący ducha pozbawionego wolności narodu. Zebrane na terenie wszystkich trzech zaborów składki wystarczyły Komitetowi Jubileuszowemu na zakup nie tylko ziemi ornej, łąk, lasu, sadu, ale także bydła, koni i maszyn rolniczych. Wkrótce po nabyciu posiadłości rozpoczęto budowę rezydencji pisarza. Zaprojektował ją w modnym wówczas stylu eklektycznym znany warszawski architekt Hugon Kuder. Parkiem wokół pałacyku zajął się uznany warszawski ogrodnik Franciszek Szanior. Rezydencja w Oblęgorku (wraz z założeniem dworskim) przetrwała w niezmienionym niemal kształcie i tym samym jest jedną z bardzo nielicznych siedzib ziemiańskich zachowanych po wojnie w Polsce.